Extra vergine olijfolie wordt verkregen door de eerste, koude persing van olijven zo kort mogelijk na de pluk. Door het plukken en het vervoer raken olijven altijd iets beschadigd en neemt de zuurgraad toe. Dus hoe lager de zuurgraad van olijfolie, hoe hoger de kwaliteit.
Chemisch is de aanwezigheid van deze vrije vetzuren te verklaren door een reactie (lipolyse), die aanvangt wanneer enzymen (die van nature aanwezig zijn in de pulp en pit van de olijf) in aanraking komen met de olie (die normaal opgesloten zit in een blaasje, de vacuole) als gevolg van beschadiging van de olijf. De olijfolie wordt daardoor deels omgezet in oliezuur.
De Europese Commissie heeft enkele definities vastgesteld om de consument duidelijk te maken welke kwaliteit olijfolie hoort bij welke zuurgraad.
– Extra vergine olijfolie: ‘Extra Maagdelijke’ Olijfolie van de eerste persing. Olijfolie met een gehalte aan vrije vetzuren van niet meer dan 0.8 gram per 100 gram;
– Vergine Olijfolie: ‘Maagdelijke’ Olijfolie met een gehalte aan vrije vetzuren van niet meer dan 2.0 gram per 100 gram;
– Lampante Olijfolie: ‘Lampolie’. Niet geschikt voor menselijke consumptie, maar werd (en wordt) gebruikt voor verlichting. Met deze benaming wordt iedere olijfolie aangeduid met een hogere zuurgraad dan 2.0%, inclusief vergine olijfolie die is verontreinigd en niet meer aan de eisen voldoet.
Fraude bij olijfolieproducenten
Grote olijfolieproducenten leveren veel aan grote supermarktketens en die zetten altijd druk om de prijzen zo laag mogelijk te houden. Helaas gaat dit vaak ten koste van de kwaliteit van de olijfolie.
Onder druk wordt alles vloeibaar, zo luidt een gezegde en dat is ook hier het geval. Die producenten verrichten een tweede en soms zelfs derde persing op de olijvenpulp. Dan wordt gebruik gemaakt van verhitting en zelfs chemicaliën. Het resultaat is uiteraard een olijfolie die vrijwel ongeschikt is voor consumptie. Het is bijna lampante olijfolie.
Maar die fabrikanten hebben een trucje verzonnen: ze mengen die troep, die ze olijfolie noemen, met net genoeg extra vergine olijfolie om die belangrijke grens van 0.8 gram vrije vetzuren per 100 gram te behalen. In de supermarkt ligt deze olie dus als extra vergine in de schappen voor een zeer aantrekkelijke prijs.
Etiketten misleiden soms
Bovendien staat het etiket vaak ook bol van de onwaarheden. Een steekproef van het Olijfolie Instituut bij de drie grootste Nederlandse supermarkten toonde aan dat 74% van de flessen olijfolie, gelabeld als extra vergine, niet voldoet aan de etikettering. In sommige gevallen was zo erg dat de kwaliteit van de olijfolie bestempeld zou moeten worden als lampolie (lampante) en niet meer geschikt is voor menselijke consumptie.
Olijfolie Instituut Echtheid verzekert kwaliteit
Het Olijfolie Instituut is zo belangrijk omdat het de kwaliteit van olijfolie garandeert. Daardoor weet je zeker dat er échte extra vergine olijfolie in de fles zit en geen industrieel restproduct dat nét aan de minimale eisen voldoet. Voor meer informatie, zie hier.
Kwaliteit van olijfolie in de supermarkt
Die supermarktolie mist alles wat een goede olijfolie zo gezond maakt. Zelfs de heerlijke geur en smaak is verdwenen. Ruik eens aan zo’n fles en je ontdekt dat die extra vergine olijfolie vaak geurt naar nat karton of naar helemaal niets. Niets is overgebleven van die boterige tot grassige geur.
Het verbanden tussen kwaliteit en prijs
Goede extra vergine olijfolie kost bij inkoop (in bulk) al €7 tot €10 per liter en die prijs stijgt ieder jaar verder. Dan komen er nog de kosten van afvullen, etiketteren en vervoer bij.
Zo’n perfecte extra vergine olijfolie mag daarom best iets duurder zijn dan die ‘olijfolie’ uit de supermarkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten